50 First Dates

‘Ik moet nu gaan,’ klonk de stem van de jongen en tranen schoten in Alyss’ ogen. ‘Ik houd van je, dat zal ik altijd doen,’ ging de stem door en Alyss beet op haar lip, terwijl haar handen het handvat omklemden. ‘Ik hoop dat hij je gelukkig maakt, zoals ik dat nooit kon doen. Ik hoop het echt,’ ging hij door. ‘Vaarwel,’ sprak hij, waarna hij zich omdraaide en ze hem weg zag lopen. Ze had nu drie opties. Optie één was hem laten gaan. Ze zou dan terugkeren naar haar vriendje en hem nooit meer zien. Het vriendje was enorm aardig, maar.. Ze was toch echt voor hem gevallen. Optie twee was boos worden, roepen dat hij het toch niet waard was et cetera. Optie drie.. Ze koos voor die. Ze rende op de jongen af en sloeg haar armen om zijn middel heen. “Nee! Ik houd alleen van jou!” Op dat moment draaide hij zich om en raakten hun lippen elkaar en.. Werd het scherm wit, waarna de aftiteling kwam. Ze had het goede einde gehaald in haar spel. Ze liet de controller vallen en rolde rondjes over haar bed. “Dat was zo schattig! Nyaa!” riep ze luid door het huis, waarna ze de stem van Shannon hoorde en ze van schrik van het bed af viel, waardoor een plof klonk en ze de roze haartjes van de vloerbedekking in haar mond voelde. Bah.
Ze kroop overeind en liep richting de kledingkast, waar ze een simpele blauwe spijkerbroek, een zwart vest, een wit shirtje en schoon ondergoed en een chest binder vandaan haalde. Ze zuchtte even en keek naar de kast. Ze zou veel liever het nieuwe setje dragen, wat ze laatst gekocht had. Een blauw shirtje, een zwart rokje en donkerblauwe kniekousen. Maar, ze was Hikaru. Takano Hikaru. Het neefje van Destin en Gyna. Dat was de afspraak. Vandaar dat ze zich maar om begon te kleden - ze had vanochtend al gedoucht, maar had daarna gewoon weer een pyjama aangedaan omdat ze te lui was - en begon hierna de make-up te doen. Het waren enkel een paar accentjes die haar gezicht iets mannelijker deden lijken. Geen mascara, noch eyeliner. Dat droeg een knul niet.

Eenmaal aangekomen in de videotheek, liep ze rustig naar binnen. Ze hadden thuis meer dan genoeg dvd’s liggen, maar ze kwam hier vaak om te kijken naar de dvd’s, zodat Destin degene die haar interesseerden in de allerbeste kwaliteit kon kopen voor de tv die in haar kamer hing. Ze wist namelijk niet uit haar hoofd welke films er zouden komen, dus kwam ze hier best wel eens een romantische film tegen of zo die ze wilde zien. Ondanks het feit dat ze zich voordeed als een jongen buiten het huis.. Ze was en bleef een meisje. En ze hield van romantische films, chick flicks en comedies.
En zonder erover na te denken botste ze tegen iemand aan, waardoor de chick flick - 50 first dates - die ze in haar handen had op de grond viel. “Unyuu,” kwam er zachtjes uit haar mond, vergetend zwaar en mannelijk te klinken. Ze opende haar ogen, welke ze dichtgeknepen had, en staarde naar degene voor haar. “Ik..” schrok ze, waarna ze even haar keel schraapte. “Ik bedoel.. Die film is..” merkte ze, deze keer met een iets lagere stem, op. Ja. Wat nu? Het kwam raar over als een knul met een chick flick in zijn handen liep. Hauu~ Dadelijk dachten ze nog dat hij gay was. Ze wilde niet dat ze dat dachten. Hmnpf.

Starend naar het plafond lag de jongen op zijn rug op de koude vloer. Aangezien die van steen was, en niet van hout, zoog het letterlijk alle warmte uit zijn lichaam. Rotirritant, maar zin om zich te bewegen had hij niet. Op het plafond speelde zich een film af. Een film die hij in zijn hoofd had bedacht en nu projecteerde op het vergeelde stuk muur boven hem. Hij zag zichzelf, rennend door een jungle. Achter hem liepen een paar dieren, katachtigen vooral. Hij wist dat hij niet voor hen vluchtte, maar met hen mee rende. Het handige aan je eigen dromen creëren was dat je zelf kon beslissen wat er gebeurde. Geen nachtmerries voor hem. De hoeveelheid energie die hij nodig had om de beelden levend te houden, was zo groot dat hij zich bijna geen spierbewegingen meer kon veroorloven, maar dat vond hij niet erg. Alleen begon hij het zo koud te krijgen dat hij een paar minuten later begon te rillen. Daarbij werd zijn concentratie verstoord en verdween de groene jungle na het knipperen met zijn ogen. Met een zucht duwde hij zichzelf op en rolde hij met zijn stramme ledematen, om zijn spieren weer op gang te krijgen. Verward ging hij met zijn hand door zijn witte haar. Het dromen had hij nu wel onder controle, al begon het moeilijk te worden om genoeg inspiratie te hebben om een idee voor een droomfilm te hebben. Misschien kon hij in het centrum kijken of hij ergens een film kon huren. Dat was ook ontspanning en hopelijk zou het hem op weg helpen om nieuwe verhalen te bedenken, zodat hij ze later kon dromen als hij zich verveelde.

Zijn rode sneakers maakten bijna geen geluid op de stenen van het voetpad waar hij op liep. Van onder zijn kap sloeg hij de voorbijgangers gade. Zijn grijsblauwe ogen kruisten regelmatig die van een vreemdeling, die vrijwel meteen hun blik afwendde. Strange. Uiteindelijk zag hij een interessant uithangbord. Een videotheek, aha. Net wat hij zocht. De deuren gingen open en Muarim liep naar binnen. Omdat hij de structuur niet meteen doorhad, liep hij maar random wat tussen het gigantisch aanbod van goeie en minder goeie films. Op de een of andere manier was hij aanbeland in het deel met romantische films. Niet echt zijn ding, maar oke. Hij liet zijn blik over de titels glijden. Hij had geen haast, moest toch nergens naartoe. Zijn adem ontsnapte met een 'oef' geluid uit zijn longen toen er plots iemand tegen hem op liep. De jongen, die dus tegen hem opgelopen was, bukte zich en raapte een film op. “Ik..” Sprak hij, zichzelf toen onderbrekend. Hij trok kort zijn wenkbrauwen op toen hij zag dat die dude 50 first dates in zijn hand had. Strange. “Ik bedoel.. Die film is..” Hij stopte weer. Muarim kon het niet laten om zijn mondhoeken iets omhoog te trekken. "Maakt niet uit bro. Elk zijn ding, right?" Sprak hij. Kon de jongen evengoed aan hem vragen hoe hij in dit gedeelte van de videotheek terecht gekomen was. Het was op zijn minst even vreemd, als je dan niet lette op het feit dat Muarim hier nog nooit geweest was. "Dus. Had je nog een geldige reden dat je me bijna omver ramde, of was dat per ongeluk?" Vroeg hij toen. Sociaal was hij wel, absoluut niet verlegen om te zeggen wat er ook maar in hem op kwam, tot vervelens toe. Hij kon soms nogal stalkerig overkomen en was meestal wel 'aanwezig'.